Mijn Mening:
Kloot Per W verzamelt op "Moon" een jaar of 3 output, die
hij in het begin van de jaren tachtig in een "DIY"-stijl waar de Brico
nog een punt aan zou kunnen zuigen op de wereld losliet. Het medium was de cassette,
of K7, en het medium was een beetje the message. Ook deze geluidsdrager-revolutie
had twee kanten, want naast de vrees dat "hometaping is killing music",
ging er een wereld(je) open voor de muzikant: voor het eerst was het mogelijk
om met vrij beperkte middelen de eigen productie op te nemen, uit te geven, te
vermenigvuldigen en zelfs te verkopen. De marge is het fenomeen nooit overstegen,
maar dat dit tijdperk toch heel wat creativiteit en energie wist los te weken,
wordt op de 3 CD's van "Moon" overvloedig bewezen ... Daar waar de Kloot
die we allemaal kennen bij projecten als The Misters, the Employees, De Lama's
(et j'en passe) en later solowerk zich van zijn meest toegankelijke kant liet
zien, kon hij op deze K7's in eigen beheer immers naar eigen believen zijn demonen
uitdrijven of een micro voorschotelen.
CD1
is absoluut het meest de moeite van de drie. Naar klank is er geen verschil, maar
qua overtuigingskracht gaat er veel meer uit van "Do the Standing Still",
"You can call me crazy", de laidback reggae van "Down in Uptown",
de doom van "Programmed" en de wave van "Disconnected". Stuk
voor stuk zijn het nummers die een stuk beter verdienen dan de blikken trommel
behandeling en ruisende tape waaraan ze hier werden toevertrouwd ("Do the
standing still" kreeg die behandeling ook, en het resultaat is u bekend van
The Employees).
CD2
laat vooral horen hoe het begrip "weltschmerz" zou klinken, als dit
begrip op een grijze maandagmorgen op een godverlaten plaats zou worden geïnterviewd
door een net ontslagen en depressieve medewerker van TV Lokaal. Om maar te zeggen
: triest! Triest! KPW noemt het in de - fantastische - hoesnotities "mood:
eerder down", maar dit is een understatement waar een Engelsman respect voor
zou hebben. Deze cd klinkt helaas als het tijdperk waar hij uit stamt: kil, leeg,
doods, verlaten en vergeten. Enkel "Music" laat een beetje Talking Heads
in de kille electro/gitaarpoel los en samen met de electro-tristesse van "Why
do all those men" zowat het enige van cd2 dat ik wil onthouden.
Ook CD3
zal van een droevige Frans geen vrolijke frans weten te maken, maar wel wordt
er veel goedgemaakt door een geweldige Gang of Four behandeling van John Lennon's
"Cold Turkey". Als het begrip "Cold Turkey" niet had bestaan,
zou Kloot het zo te horen zelf wel hebben uitgevonden. Ook de moeite zijn het
Tuxedomoon-achtige "Dream #1" of de nieuwe kijk op Kraftwerk's The Model.
In het algemeen moet nog gesteld dat het erg spijtig is dat de klank op deze
CD's zich verhoudt tot de gemiddelde demo die in 2001 gemaakt zoals een verblijf
op de Goelag tot het gemiddelde eensterrenhotelletje. Zelf geeft KPW hier de reden
al van aan: "KPW herdeed bijna nooit zanglijnen maar stak daarentegen
wel enorm veel tijd in onnozele gitaartruukje en overdubs ten koste van van de
bandkwaliteit die er door het vele ping-pongen (meerdere sporen tot één
spoor terugbrengen om zo nieuwe sporen vrij te maken die onverbiddelijk gewist
moesten) op achteruitging". Een verklaring is het, maar of het het resultaat
beter beluisterbaar maakt, hangt af van uw goeie wil. Minder verexcuseerbaar is
dat er tot 3 keer een (andere) tracklist in het boekje staat, en geen van de drie
ook maar in de buurt komt van de tracks zoals ze op de CD zijn gebrand. Hier wordt
dan weer wat goedgemaakt door de relativerende en van zelfkennis getuigende commentaar
bij de tracks van Kloot himself, en door het carrière-verhaal geschreven
door schoolvriend Jan Hautekiet.
Kortom : "Moon" is een bijzonder interessant tijdsdocument, en net
als de tijd waarvan het getuigt niet geheel vrij van fouten.
Zelf een mening over deze plaat ? Stuur maar op, dan zet ik ze hier
bij !
|
In de pers :
- Michael Michiels in Stage : "Wat wij ons altijd hebben
laten wijsmaken over Neil Young blijkt één van de geliefkoosde praktijken
te zijn van onze eigenste Kloot te zijn: alles, maar dan ook ALLES wat met zijn
muzikale uitspattingen te maken heeft op band zetten en het vervolgens bovenop
de kast gooien, met in het achterhoofd het goede voronemen het ooit eens op een
verzamelplaat te zetten tot groot jolijt van fans en historici. Met dit verschil
dat nonkel Neil het ons al een eeuwigheid belooft, maar Kloot Per W het zonet
gedaan heeft ... Dit werkje is eigenlijk een must voor iedereen die ook maar enigszins
in de vaderlands rockgeschiedenis geïnteresseerd is ... Moge hij nog lang
"verderkloten".
- Dirk Steenhaut in De Morgen : "KPW waagt zich hier aan een breed
amalgaam van stijlen, van punk tot reggae, van coldwave tot blues, van elektro
tot Vlaamse schlagers. Hij covert John Lennon, Kraftwerk, Neil Diamond en Kevin
Ayers en pasticheert er, alleen of met vrienden, wild op los en bewijst zo dat
hij muzikaal van vele markten thuis is. ... Geen muziek dus waar je nog vaak voor
je plezier naar luistert, maar voor de poparcheologen onder ons heeft Moon zeker
historische waarde"
Zelf nog ergens een goeie (of slechte) recensie zien staan ? Stuur
maar op !
|
Waar deze cd te kopen ? :
Deze CD online bestellen kan (prijzen opgezocht op 17 april 2001, niets garandeert
evenwel dat deze nog zo zijn als u ze leest) :
Laagste prijs staat in het geel, hoogste in het rood. Deze prijsvergelijking
houdt geen rekening met mogelijke vermindering van kosten bij het bestellen van
meerdere CD's, bonuspunten, verschillen in levertijd e.d. Verzendingskosten zijn
deze naar een adres in België.
Heeft u deze plaat nog ergens anders goedkoper gezien, heeft u zelf een online
CD-winkel met Belgische producten erin, staat er een fout in mijn berekeningen
: laat het me weten.
|