JEAN-LOUIS DAULNE

"Hij blaast, hij scat, componeert, schrijft teksten, en dan zingt hij ook nog! Jean-Louis Daulne, Belg met zwarte wortels, bespeelt zijn eigen mond alsof het een percussiemachine is, wonderlijk ten dienste van zijn songs die zowel geïnspireerd zijn door vocale jazz, als door chanson met afrikaanse herinneringen of uitstapjes naar verbazende akoestische rap", zo luidt ongeveer de beschrijving van de vocaal veelzijdige Jean-Louis Daulne.

Jean-Louis Constant Daulne werd geboren in Congo uit een Belgisch (blanke) vader en een Congolese (zwarte) moeder. Na de dood van de vader tijdens een opstand in 1964 vlucht de rest van de familie naar België, waar de Daulnes in een Ardeenses plattelandsgemeente opgroeiden. Net als zijn zussen Marie en Anita Daulne (zie Zap Mama) is Jean-Louis Daulne gebeten door het muziekvirus. Aanvankelijk uit zich dit vooral in "bruitage" van reclamefilmpjes, het drummen in een paar groepjes en zingen in achtergrondkoortjes tijdens de jaren '80 (onder meer voor BJ Scott), muzikale bezigheden die hij combineerde met zijn beroep als ergotherapeut in een home voor bejaarden.

Alhoewel hij eigenlijk al veel langer met muziek bezig was dan zijn wereldbefaamde zus, kende die haar Zap Mama doorbraak al in 1990 (met bij de gastmuzikanten ook Jean-Louis), maar moest onze man tot in 1996 wachten vooraleer hij echt de kans kreeg om zich in de muziekwereld te bewijzen. In 1992 nam hij deel aan de preselecties van het Eurosongfestival voor de RTBf met het zelfgeschreven nummer "Swinguez-vous la vie" (hij eindigde 3de). In 1994 verzorgde hij samen met zus Marie de soundtrack voor de film "Café au lait" (ook bekend als "Métisse"), van regisseur Mathieu Kassovitz, die muziek hiervan ook opnam in zijn later meer bekend geworden film "La Haine".

De debuutCD in 1996 voor het kleine label Sowarex krijgt de titel OnomatOpoiia, een titel die al voor een stuk een beschrijving vormt van de muziek erop : Jean-Louis Daulne is immers een meester in onomatopeeën (klanknabootsingen) en vocale ritmiek. Wel ging hij - anders dan zijn zus - niet de richting op van de roots- of wereldmuziek, maar mengde Afrikaanse invloeden met frans chanson en funk, of zoals hij zelf later zei : "Ik ben begonnen met percussie en luisterde uitsluitend naar Amerikaanse en Angelsaksische muziek, zoals James Brown. Mijn muziek was funky Engelstalige muziek. Van het Franse chanson wist ik niet veel af, hoewel ik natuurlijk wel Brel kende. Bij het tekenen van mijn eerste platencontract kreeg ik de raad het Engels door het Frans te vervangen. Noodgedwongen ben ik dan maar aan het vertalen geslagen." Aandachtstrekker op de CD was zeker de half gescatte, half gezongen versie van het Jacques Brel chanson "Vesoul", een nummer dat hij later op zijn derde cd nog eens zou hernemen.

De CD werd gemaakt samen met Christophe Vervoort (ook de rechterhand van Axelle Red), met wie hij - in duo - op concerttournee gaat. Deze tour wordt zeer goed onthaald, en zeker in Quebec zijn de reacties laaiend enthousast (zie het begincitaat van deze tekst). In Spa (home van de Belgische Francofolies) spreekt men nu nog van zijn optreden in 1997, samen met Maurane.

De CD en concerten trekken genoeg de aandacht om EMI te interesseren Jean-Louis Daulne een contract aan te bieden. Dit levert in 1998 een tweede CD op, genaamd "Doum Doum Tchak". Daarop onder andere een tekst aangeleverd door André Bialek (na een jarenlange stilte) en door Mweze Ngangura (de regisseur van de film "Pièces d'identités", waarin Jean-Louis Daulne de rol van taxichauffeur Chaka-Jo vertolkte) op "ndeqe ta akfajiri", hetgeen "de morgenvogel" betekent.

In 2001 dook Jean-Louis Daulne opnieuw in de cd-rekken op, met zijn derde album, opnieuw voor EMI en weer met Christophe Vervoort, simpelweg "Jean-Louis Daulne" genaamd. Op deze CD - de eerste die ook een release in Frankrijk zou gaan krijgen - was hij verrassenderwijs wel een andere richting ingeslagen : die van de melodie. Zelf verklaarde hij "Ik wil me niet herhalen, geen dingen doen die ik al van buiten ken. Te gemakkelijk. Ik verkies te ontdekken, onbekend terrein te gaan verkennen. De mens is toch van nature een nieuwsgierig en wispelturig wezen. Dus inderdaad, deze plaat is zonder twijfel veel muzikaler dan de voorgaande, maar de geluiden blijven toch een belangrijke rol spelen". In het frans leverde dit zelfs de fijne woordspeling "Cette fois, je n'ai pas abusé des sonorités. C'est plus chanson que chant et son" op. Opmerkelijk nummer op de CD was zeker "Zusje", een nummer dat hij schreef voor zijn zus Yvette (die geboren werd uit het huwelijk van zijn moeder met een Vlaamse vader, en die ook muzikante is, zij het in het klassieke genre), in een mengeling van Frans, Nederlands, en lingala, waarin zelfs Hugo Claus geciteerd wordt.

Thierry Coljon van Le Soir vatte 's mans carrière tot nog toe goed samen met de woorden: "Op "Onopatopiia" ontdekten we een talentvol schrijver, moeiteloos jonglerend met woorden en geluiden, terwijl "Doum doum tchak" ons een vertolker liet horen, begaafd met een buitengewoon gevoel voor ritme en melodie. Wat het nieuwe album betreft, dit zal zeker bekend worden als het album dat ons de persoonlijkheid van Jean-louis Daulne liet kennen. Vandaar ook wellicht die eponieme titel. Een teken van volwassenheid?"

Koop CD's van deze artiest bij

Albums :
- Onomatopoiia (Franc'Amour/Sowarex, 1996)
- Doum Doum Tchak (EMI, 1998)
- Jean-Louis Daulne (EMI, 2001)

Websites :
- officiële presentatie van de CD Jean-Louis Daulne bij Wanadoo
- interview met Jean-Louis Daulne bij KKunst

Forum :
- Lees de berichten over Jean-Louis Daulne
- Voeg een bericht, vraag, cd- of concertverslag ... over Jean-Louis Daulne toe