ELISA WAUT

Brugse groep die een tamelijk lange en vruchtbare carrière heeft weten uit te bouwen met smaakvolle, beleefde popmuziek.

Begonnen als een experiment van broer en zus Hans en Elsje Helewaut, werd de groep geboren op het ogenblik dat ze samengingen met basspeler Chery Derycke, die daarvoor actief was binnen de West-Vlaamse punkband Red Zebra.

Met hun voorliefde voor artiesten als Jacques Brel, Edith Piaf, Judy Garland en Joy Division, en de "looks" en stem van Elsje, maakten ze heldere popmuziek met nog wat jazzinvloeden erbovenop en middenin. De aanpak van de nummers is meestal poëtisch en gevoelig. De teksten, bijna altijd van de hand van Els, spelen daar ook een voorname rol in : geen "ik hou van jou" gelul, maar subtiele en introverte verhaaltjes over het leven en wat ervan te verwachten.

In 1984 winnen ze de editie van Humo's Rock Rally van dat jaar. Geen kleine verwezelijking, gezien de hausse in de Belgische muziek die er op dat ogenblik heerste.

Toch duurt het nog ongeveer een jaar vooraleer de groep debuteert op vinyl met de 6-nummers tellende mini-LP "Elisa Waut", gestoken in een prachtige productie van Dirk Blanchart. Ook hierna bouwen ze rustig verder aan hun eigen stijl : melancholische liedjes met een veelheid van muzikale stijlen - uptempo pop, lyrische folkmuziek, intieme jazz en soul.

Geen van de eerste vier platen genereert aardverschuivingen binnen het Belgische (laat staan internationale) poplandschap, of herbergt geweldige hits : het zijn gewoon 4 getuigissen van een groep die groeit, steeds beter wordt in "zijn ding". Een uitzondering hierop vormen de Japanners, die de groep - en de blonde verschijning van Els in het bijzonder - onthalen als "the next big thing".

Zoals Hans destijds in Humo verklaarde : "de essentie van Elisa Waut is dat we niet vasthangen aan een vaste set van musici of instrumenten. We hebben geen drummer, geen gitaarspeler ... dus alles kan eigenlijk : tuba, harp, saxofoon, piano ... Als een song vraagt om om wat strijkers, en een andere beter werkt met luide gitaren, dan kunnen beide opties op onze platen samenleven, daar waar een gitaargroep zich geen strijkers kan veroorloven, en een orkest geen gitaren mag hebben. Maar al die verschillende stijlen samen maken juist dat het gaat klinken als Elisa Waut."

In 1987 schrijft Els een poëzie-album genaamd "Het arme huis van gisteren", maar wordt zij bij het brede publiek ook bekender vanwege haar deelname aan de song "Sailor's don't cry" door "Elsje & Raymond". Dit lied wordt opgenomen voor de soundtrack van de film met dezelfde naam van de hand van Belgisch regisseur (en rockjournalist) Marc Didden. Het lied is een samenwerking tussen Els, en die andere grote Bruggeling Raymond van het Groenewoud.

Na hun vierde en beste plaat, en ondanks een platendeal voor nog een aantal CD's, besluit Hans en Els er echter mee op te houden. Ze openen een winkel uit de keten "BodyShop" in het centrum van Brugge. Hans blijft muzikaal bezig met de Fritz Sundermann in de groep "California Sunshine".

Pas vijf jaar later begint het blijkbaar opnieuw genoeg te kriebelen bij de Helewautjes om opnieuw het muziekpad op te wandelen. Resultaat is het bloedmooie "Angelus". De plaat (eigenlijk twee mini-cd's) is in een opmerkelijk mooi kleedje gestoken, en toont twee gezichten : een helft is geschreven, geproduceerd en ook mee volgespeeld door Raymond van het Groenewoud en zijn vaste muzikanten van dat ogenblik (Vincent Pierins, César Janssen e.d.), op de andere kant zijn de songs van de hand van Hans Helewaut. In de interviews die de plaat begeleiden laat Els Helewaut steeds meer "spirituele" gedachten op de wereld los : ze bevestigt dan ook "het licht gezien te hebben".

Wie aan deze laatste evolutie nog mocht twijfelen, werd met de volgende cd, "Mystica" uit 1998 wel erg hard op de feiten geduwd : de muziek van de groep is een flink stuk transcendenter geworden en haalt nu zijn inspiratie uit volksmuziek van over heel de wereld. op "Mystica" fluiten de sitars, zoemen de tabla's en ruisen de mantra's je dan ook om de oren, alles onder het motto "This album is a journey through my own spiritual evolution". Of zoals Els het schreef in de hoesteksten : "When I asked my brother Hans to compose music with a fusion of Latin, baroque, mysticism, mantras, African chants ... while still holding on to our own sound, I never expected I could get it all. But Hans surprised me in the most positive sense!"
Er werd samengewerkt met muzikanten uit de vier windstreken (Bapi Das, Dozzy Njava, Tanga Rema ...). Dat het resultaat van een dergelijke kruisbestuiving toch nog "poppy" kan zijn bewijst o.m. het etherische "Brother & Sister".
Elisa Waut is niet langer bereid om "mee te spelen" met de rock-mallemolen : in De Morgen zei Els Helewaut "We willen eigenlijk alleen nog cd's uitbrengen voor mensen die daar belangstelling voor hebben. Na van het contract met Ariola verlost te zijn, hebben we een tijdje besloten enkel nog muziek te maken in onze woonkamer. Daar zijn we met "Angelus" van afgestapt, maar toen hebben we wel duidelijk gemaakt dat we enkel nog onder onze voorwaarden willen werken".

Hans Helewaut heeft zich inmiddels ook toegelegd op een eigen carrière, met de plaat "Meanwhile, up in the Snowy Mountains". Deze uitstap dient duidelijk meer in de jazz-hoek te worden gesitueeerd (zijn geliefkoosde instrument is momenteel ook de saxofoon), maar put ook uit tango, film- en wereldmuziek.

GroepsLeden :
- Elsje Helewaut (zang)
- Hans Helewaut (toetsen)
- Cheri Derycke (al de rest)

Koop CD's van deze groep bij

Albums :
- Elisa Waut (Megadisc - 1985)
- Growing Pain (Face - 1986)
- Commedia (Megadisc - 1987)
- Bloom Boom (Megadisc - 1989)
- Wood Nymph Blonde (BMG Ariola - 1990)
- Angelus (Commedia - 1995)
- Mystica (Commedia / Sony - 1998)

Platen (Hans Helewaut) :
- Meanwhile, Up in the snowy Mountains" (Via Records, 1998)

Forum :
- Lees de berichten over Elisa Waut
- Voeg een bericht, vraag, cd- of concertverslag ... over Elisa Waut toe