JO LEMAIRE

Na de split van haar groep "Jo Lemaire & Flouze" en de breuk met haar echtgenoot Philippe Depireux, trok Jo Lemaire op zoek naar nieuwe avonturen in haar liefdesleven, en in haar muzikale carrière. Opnieuw vielen die twee samen.

Ze verliet Wallonië in 1982 en kwam wonen in het kleine stadje Bilzen in Limburg, waar ze zichzelf opsloot met haar nieuwe vriend Fa Vanham (ex-Womega), iemand die er prat op ging dat er nooit een dag voorbij gaat zonder dat hij een nieuwe song afwerkt.

Enkele maanden later kwamen beide terug naar de buitenwereld, met onder hun arm geen baby, maar een schitterende plaat, die kort daarna uitgebracht werd onder de naam "Concorde". Met een Frans- en een Engelstalige kant is deze plaat - volgens de schrijver dezes - de beste plaat die ooit door een Belgisch artiest werd uitgebracht. Met een dozijn zeer sterke songs, gedrapeerd rondom de rijpe stem en sterke teksten van Jo Lemaire, kreeg de plaat destijds ook een juichend onthaal in de pers. Het publiek aan beide zijden van de taalgrens sloot haar in hun armen en bezorgde "Concorde" een gouden status.

Een jaar later volgt er een tweede, titelloze, plaat, eveneens met Fa Vanham als muzikale duizendpoot en Jean-Marie Aerts (zie TC Matic, JMX) aan de productie. Alhoewel opnieuw van hoge kwaliteit, verbaast de plaat wat minder.

De derde plaat "Stand Up" van haar solo-carrière wordt wel een kleine ramp. Dit verhaal werd verteld in "Wit-lof from Belgium" : "Stand up" was dan ook geen gewone elpee. Na jaren trouw aan Phonogram België, kreeg Jo Lemaire van Polygram Internatinal een contract, dus bergen logistieke en financiële steun. De Britse producer John Brand (Aztec Camera, The Waterboys) werd verzocht zich te meten met Vanham en enkele miljoenen en bloedneuzen verder bleek het ding dat ijzersterk moest zijn een jammerlijke flop te wezen. "De demo's waren nochtans OK", aldus Jo. "Brand is een heel goed producer, maar hij kende onze muziek niet. Misschien had hij de opdracht gekregen er iets commercieels van te maken. 'k weet het niet. 't Was in elk geval niet wat we ervan hadden verwacht. Er zijn hevige ruzies geweest, maar blijkbaar werden er toch nog teveel compromissen gemaakt.".

Van dan af heeft de carrière van Jo Lemaire rustig voortgekabbeld, zonder grote ups of downs. Haar muziek is meer naar rustig Frans chanson (vb. "La nuit te ressemble", "Façonne moi", "C'est mon bateau") dan naar volbloed rock (zoals bvb "Stand up") gaan neigen. Toch heeft Oor's pop encyclopedie gelijk toen het schreef "dat met alle top songs die door Jo na "Concorde" werden uitgebracht, je nog makkelijk een nieuw meesterwerk zou kunnen samenstellen.".

Jo Lemaire bouwt zichzelf ook een stevige live-reputatie uit. Ze kan rekenen op een trouwe schare van fans in België, Nederland, Duitsland en vooral Frankrijk. Ze neemt deel aan de "Transmusicales de Rennes", de "Printemps de Bourges" en de tour "Rock en France". Ze krijgt ook vaste voet aan de grond in Canada, waar ze deelneemt aan het zomerfestival van Quebec.

In 1994 neemt ze een plaat op in Liverpool, verrassend genoeg "Liverpool" getiteld, met de Engelse soul-zangeres Carmel (bekend van hits als "Sally", "Every little bit", "More more more" ...) als producer en co-zangeres. Samen brengen ze onder andere een versie van de folk-klassieker van Kate & Anne McCarrigle "Complainte pour Saint-Cathérine".

In 1996 gaat ze op tour doorheen de culturele centra van België en buurlanden met de show "Tranches de vie". Met de songs die ze in deze meer intieme omgeving uitprobeert neemt de CD "Jour et nuit" op.

In 1998 speelt ze een rol in de musical "Brel Blues" (een hommage met songs van Jacques Brel) en neemt ze een plaat op in het Nederlands. De plaat bestaat uit vertalingen van haar bekendste songs door andere Vlaamse muzikanten (vb. Wigbert) en schrijvers (vb. Geert van Istendael). Het jaar nadien kruipt ze in de huid van een andere legende : Edith Piaf.

In 1999, Jo Lemaire kruipt ze in de huid van een andere legende : Edith Piaf. Samen met pianist Michel Biscegila, adapteerde ze de songs van "la môme" in een zeer succesvolle concertreeks, waarvan een registratie ook op cd belandde ("Une Vie", met het concert van 8 mei 1999 in de Brusselse Ancienne Belgique). Er werd ook een televisiedocumentaire aan vastgeknoopt, met beeld en geluid van dit concert en impressies van een reis die Jo door Parijs ondernam in de voetsporen van Piaf (ze bezoekt haar geboortehuis, de Bar Bidou, de Moulin Rouge ... en ontmoet mensen die met Piaf werkten zoals Michel Rivegauche de manager van de Olympia).

In 2001 kroop Jo Lemaire uit de huid van Edith Piaf, en nam ze de draad weer op waar ze hem in 1997 had laten liggen, of zoals ze het in haar bio zei : "Gedaan met het ‘fin de siècle’ gevoel, gewoon vrolijk en optimistisch swingen met een Franse ondertoon". Met producer Frank Duchêne (ex-Hooverphonic, ook aan de slag met bvb. Groove Cartel, Gorki, Kolk ...), en de hulp van songschrijvers Michel Bisceglia (zie o.m. Kris de Bruyne) en Ronny Mosuse (zie The Radio's) nam ze het album "Flagrants Délices" op. Aangekondigd door de single "La saison des amours" , kwamen hierop kwamen twee soorten songs te staan: een aantal akoestische popsongs, en enkele big band tunes. Ook de tour die volgde op de lancering van deze CD in september gebeurde met een big band (de muzikanten van de Piaf-tour, aangevuld met koperblazers en backing vocals) - in een enscenering door Kurt Van Eeghem. Op het repertoire een aantal herbewerkingen van eigen nummers, een paar covers en de nummers van de nieuwe CD.

Koop CD's van deze artieste bij

Albums :
- Concorde (LP, Vertigo - 1983 - reissued on CD in 1994)
- Jo Lemaire (LP, Vertigo - 1984)
- Stand up (LP, Mercury - 1987)
- Duelle (CD, WEA - 1990)
- Aujourd'hui (CD, WEA - 1992)
- Liverpool (CD, WEA - 1994)
- Jour et nuit (CD, WEA - 1997)
- Enkelvoud (CD, WEA - 1998)
- Une Vie (CD, Universal - 1999)
- Flagrants Délices (CD, Universal - 2001)
Compilaties:
- Master Serie (Polygram - 1994)
- Tranches de vie (WEA - 1996)
- Ses Plus Grands Succès (PTB, 1999)
- Masters Serie vol II (Universal, 1999)

Websites :
- de officiële site is duelle.org
- Verslag van de theatertournee in 1997 door het Nieuwsblad
- Interview met Jo n.a.v. het verschijnen van "Jour et Nuit".
- Jo Lemaire Homepage bij de Concertband Hever
- voorstelling van "Brel Blues"