Peter Straker was een Jamaicaan die op jonge leeftijd in Engeland verzeilde, en naar de oppervlakte kwam in de eerste Engelse productie van de hippimusical “Hair” in 1968.

Net als veel andere leden van die cast (vb. Elaine Page – in 1981 nog een grote hit met “Memory” uit Cats, Marsha Hunt – tijdje lang miss Mick Jagger, Alex Harvey – later the Sensational Alex Harvey Band, Tim Curry – de acteur… ) was dat een opstap naar een grotere carrière. Hij kreeg een contract bij Polydor voor een paar singles en bij RCA voor een plaat in 1972. Allemaal redelijk onsuccesvol.

In 1976 liep hij Freddie Mercury (van Queen, duh) tegen het lijf en werd er goed bevriend mee. Freddie bezorgde hem een platencontract bij zijn EMI, en financierde en produceeerde een plaat met hem. Hij zette ook Roy Thomas Baker – producer van Queen, eerder van Free, Nazareth … later nog van onder anderen Journey, 4 platen van The Cars, Foreigner, Mötley Crüe, en zelfs een paar Van The Stranglers en Smashing Pumpkins… mee achter de knoppen. Zo werd het album “This One’s On Me” in 1978 geboren.

De single “Ragtime Piano Joe” komt daaruit. Nergens een hit(je) behalve in de lage landen. 15 in de Nederlandse Top 30, 23e plaats in Vlaanderen. Met dank aan Toppop uiteraard weer.

Het nummer was van de klassiek geschoolde Brit Donald Fraser, en werd twee jaar daarvoor voor het eerst opgenomen door Stacy Dorning in 1974 en Frankie Vaughan in 1975. Zou blijkens Arnold Rypens Originals “danig afgekeken” zijn van Ragtime Cowboy Joe, een song die al teruggaat tot 1912. Los gebaseerd zal ook wel OK zijn. Hier bijvoorbeeld die song met Jimmy Stewart en Dean Martin:

Nadien probeerde Peter Straker het nog met twee albums in de seventies, allebei werd het niks. Hij zette later zijn carrière verder met musicals (Tommy, Phantom of the Opera, Rocky Horror Pictre Show. Maakte op gezegende leeftijd nog een voorstelling Peter Strakers Brel, met songs van Jacques Brel in het Engels.

Ondertussen bijna 80 jaar.